سوريه به صورت طبیعی دارای آب و هوای مديترانه ای و میزان قابل قبولی از آب های سطحی جاری، زيرزمینی و ذخیره شده، بارندگی متوسط و زمین های حاصل خیز است که باعث شده تا زراعت فصلی و پر بازده در اين کشور وجود داشته باشد. در سال ۲۰۱۰نواحی قابل کشت سوريه شامل ۶۰۴۵ هزار هكتار (۶۰۴۵ کیلومتر مربع) معادل يک سوم از مساحت کشور سوريه به شرح ذيل توزيع گرديده است:

۳۴۵۳هزار هکتار (۱۸درصد ازخاک سوریه) به ترتیب به صورت زمین باير (غیر قابل کشت) و کشت نشده (عدم آماده سازی برای کشت)وجود داشته است.

مطالعات و آمارهای مربوطه حاکی از آن است که بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ میزان زمین های تحت کشت کاهش و يا افزايش قابل توجهی نداشته است. ثبات اراضی تحت کشت با سیستم های آبیاری، حاکی از عدم وجود پروژه های آبیاری و سدسازی برای گسترش آن است. همچنین ثبات در زمین های تحت کشت ديمی حاکی از عدم وجود رويه ای عمومی برای تحت کشت قرار دادن زمین های مستعد کشاورزی بوده که اين امر برخلاف نرخ بالای بیكاری و رشد دو برابری جمعیت در هر ۱۵ سال می باشد.

عامل مشهود ديگر، کاهش شديد نیروی کار فعال در بخش کشاورزی است (در سال ۲۰۰۴ بیش از ۱۷ درصد نیروی کار در بخش کشاورزی فعال بودند) که اين میزان به حدود ۶ درصد در سال ۲۰۱۰ کاهش يافته است البته اين کاهش در اثر استفاده از تكنولوژی نوين و مكانیزاسیون کشاورزی نبوده است و به نوعی نشان دهنده کاهش بازدهی کشاورزی و عدم ظرفیت آن برای درآمدزايی برای همه افراد خانوار می باشد.